De tweede etappe Union to Baker-City 133km

Vandaag dus alweer de tweede etappe verreden. Aangezien mijn buren al eerder waren vertrokken dan de afgesproken tijd ben ik maar alléén aangefietst en wel om 7.00 uur.

Vannacht was het gelukkig niet zo koud geweest het was maar liefts 100% warmer dan de nacht ervoor. Kortom het was nu 2 graden. Enfin wederom hetzelfde ritueel. Aankleden, wassen, scheren en vervolgens ontbijten. Dit keer hadden we wederom scrambelled eggs met gebakken aardappelen en yoghurt en nog van alles. Maar ik heb het wederom bij slechts een bordje gehouden. Na nog een free refill ben ik mijn wielrenkleding aan gaan trekken en vervolgens, zoals eerder vermeld gestart. Van de start moet je je overigens niets voorstellen! Je gaat gewoon het parcour op en dan ben je dus gestart. Je mag zelf weten hoe laat. Net buiten Union zag ik al een Deer staan en het beest stond echt op haar gemak te kijken wat voor een halve zolen er voorbij kwamen erg grappig. Deze keer fietsen we snel de bergen in door het bos dus het was nu al 3 graden op mijn thermometer en erg koud om te fietsen. Na circa 10 kilometer reden we echt in het dichte bos en staken er ineens een 30-tal Thanksgiving kalkoenen de weg over. De meeste waren nog jong dus die zullen dit jaar nog wel overleven! Maar het was wel mooi om te zien.

Uiteraard bleef ik als hopman de hele morgen rondkijken maar zag behalve een paar vogels géén wild meer. Inmiddels waren we aan een lange klim begonnen met als hoogste punt iets van een 1440 meter. De klim was niet moeilijk maar wel lang dus de rustplaats bovenop de berg was wel welkom. Ook hier weer van alles in overvloed.

De man en de vrouw die de toiletwagens rondrijdt riepen naar me: You want some comboycoffee? Aangezien het nog steeds slechts 10 graden was ging deze er wel in. Deze koffie maakte hij zelf op een butagas vuurtje en vervolgens goot hij deze door een theedoek in een grote koffiecontainer. Ze hadden er vooral zelf veel schik mee. Overigens de koffie was heerlijk. Hierna weer vertrokken voor een lange afdeling naar de city of Pendosa. Klinkt gaaf en eng hé. Maar het dorp is net zo groot als Dalem met ik denk een 50-tal inwoners.

Inmiddels was het bosachtige gebied overgegaan in glooiende woestijn achtige valleien waar ik zelfs een paar cactussen spotte. Toch was het nog steeds niet warmer dan een 12-tal graden. Maar het gebied was schitterend. Werkelijk alles wat je je voorstelt, gebasseerd op bijvoorbeeld films, is zo. Het is weids, de bevolking rijdt allemaal in een pick-up truck, ze hebben comboy hoeden op en alles maar dan ook alles is verlaten. Maar echt schitterend om in te rijden. Je kunt ook heerlijk relativeren. En geloof me we hebben het echt zo slecht nog niet.

Na de nodige waterstops, hoewel bij deze temperatuur? Ontmoete ik een Nederlander die al 20 jaar in Californie woont maar blij was weer even Nederlands te kunnen spreken. Zijn naam is Ben. We reden een heel stuk met elkaar mee en het was een gezellig gesprek. Ineens werden we ingehaald door een tandem. Ben vroeg of mee aan wilde pikken want dit was een fijne drive-train. Zo gezegd zo gedaan. Ik vertelde hem dat ik op kop rijden wel leuk vond en dat dat ook wel mijn specialiteit was. Hij stelde voor om dan de tandem even af te lossen want deze mensen moeten altijd voorop rijden.Dit vond ik uiteraard een geweldig idee. En zo gezegd zo gedaan. De tandem rijders waren zéér verrukt hiermee maar helaas konden ze niet bijhouden. Maar de redding was nabij want het was lunchtjd. Wederom giga-hoeveelheden dit keer verzorgd bij een heuse Ranch erg mooi.

Vlak hierna was de splitsing voor de lange of de korte route. Uiteraard koos ik voor de langere route. Je bent hier om te fietsen niet waar?

Mijn telefoon ging en ik stopte aan de overkant van de weg zodat niemand last van me zou hebben. Ik was juist met Margot aan het praten toen er een valpartij was vanuit een groep wielrenners. De man kwam recht op me af en viel voor mijn voeten neer. Ik heb maar even tegen Margot gezegd dat ik wel zou terug bellen. Enfin inmiddels begonnen met zo goed en kwaad als ik kon de man te helpen hij kermde van de pijn. Inmiddels kwamen zijn maten ook weer terug en name ze het voor het belangrijkste deel van mij over. Ik ondersteunde alleen zijn hoofd nog maar. Gelukkig bleek dat het kermen meer van schrik was dan van de pijn, maar ja mannen zijn wel vaker kleinzerig heb ik gehoord. Zijn maten hadden hem zo weer in het zadel na wat van zijn schaafwonden afgepoetst te hebben met alcoholdoekjes. Ik bood nog mijn bidon aan om zijn wonden echt goed schoon te maken maar dat vonden ze niet nodig. Zo gezegd zo gedaan dus belde ik weer naar huis en kon ik de meiden gerust stellen dat ik niet gevallen was.

Nu volgde een ontzettend lange rechte weg. Ik zou zo zeggen mijn terrein dus ik probeerde iedereen in te halen die ik zag. Dit gaf me een geweldige kick. Na weer een rustpost deze keer wel nodig geloof ik. Vertrok in na 10 minuten weer voor het laatste stuk van 25km. Uiteindelijk reed ik een stuk op met een journalist uit Portland, Oregon die het geweldig vond dat ik "helemaal" uit Holland was gekomen voor deze tocht. In de laatste afdaling en de daarop volgende 5 km lukte het hem ook niet om bij mij te blijven. Ik mag zeggen dat ik een superdag had.Om 13.30 uur arriveerde ik in Baker-city.

In Baker-city aangekomen waren de tassen al gearriveerd, de douches vrij en de temperatuur geweldig circa 28 graden met volle zon. Dus na de douch ging ik bij de rider-service, een soort informatiepunt, vragen waar en hoe ik in Baker-city kwam om te gaan internetten. Ze wezen me de weg maar ze zeiden alle drie dat dat wel een serieus stuk lopen was. Ik antwoorde met de opmerking dat het toch nooit zo ver was als de route van vandaag. You are right!

Na ongeveer 15 minuten lopen zat ik aan de computer en schreef de verslagen. Ik ga dadelijk nog Baker-city in want het schijnt een hele mooie oude stad te zijn.

Succes met lezen. En tot snel weer!
Freek