Dag 4 De busreis naar Sutherlin

Nou dat is dan ook weer gelukt ik ben nu in Sutherlin. De start en finishplaats van dit jaar.
Maar allereerst moet ik natuurlijk de dag nog beschrijven.

Gisteren vertrok ik met de max-train weer terug naar het vliegveld. In de trein ging ik naast een jongen zitten na verloop van tijd vroeg hij aan mij of er bij het cascades winkelcentrum ook een electronica (best buy) winkel was en of dat dan ver lopen was?

Ik vertelde dat het winkelcentrum net aan het sporrlag dus dat kan nooit ver lopen zijn. Ok dat is fijn zei hij. Toen wilde hij graag weten waar ik vandaan kwam. Nou uit Holland dus. Wow dat is ver weg maar ja hijzelf kwam van Uraguay ook net direct naast de deur. Hij kwam voor een conventie naar Portland.

We kletste wat tot hij bij zijn halte was en er uit moest. Hij gaf me nog even een visiteklaartje want je weet maar nooit zei hij.

Vervolgens naar het hotel waar de vaste chauffeur van Cycle Oregon al weer stond te wachten. Ik liep ernaar toe en gaf hem een hand. Het eerste wat hij vroeg was of mijn schoonmoeder weer in de fietskoffer zat. Ik zei uiteraard maar laat haar er dadelijk niet uit he. Nee zei hij maar als het uit de hand loopt heb ik hier een ex-militair achter de hand dus het komt wel goed. En inderdaad hij had een behoorlijke stevige dame, zeg maar gerust afgekeurde man, achter de hand om hem bij te staan.

We lachten nog wat waarna ik terug ging naar mijn kamer. Daarna ben ik nog even wat gaan eten. Overigens valt het allemaal wel mee, lijkt mij, want schrijf thuis maar eens op wat je allemaal eet op een dag. En daar moet je dan ook nog verkoopbare termen voor bedenken zoals:
heerlijke hollandse romige bloemkool met een zachte bieslook saus geserveerd met zacht gekookte aardappel en gehaktballen op groetmoederswijze. Volgens mij lijkt dit ook meer dan het is :) Maar wel lekker!

Nou vervolgens proberen te slapen. Dat viel nog niet mee. Elke keer weer even wakker en dan weer slapen en weer wakker etc.

Uiteindelijk stond ik om 7.00 uur op ging ik douchen etc en belde ik met Bea. Hierna moest ik nog haasten om op tijd bij het eten te zijn, uit te checken en weer de bus in te gaan.

Inmiddels was ik al een behoorlijk aantal min of meer bekende tegen gekomen. Allereerst had ik 2 dagen geleden Kurt uit Duitsland al ontmoet die me zelfs even omhelsde. Deze morgen kwam ik Mike tegen, gisterenavond de man waar ik vorig jaar naast had gezeten in de bus (Rick)en vandaag in de bus waren ook Becky en Reno uit Alaska aanwezig. kortom gezellig.

Dit keer zat er in de bus niemand naast me dus dat was ook wel weer lekker rustig voor de verandering. We hadden ongeveer een uur vertraging door een wedstrijd van de Oregon Ducks maar ja we hebben nog de hele dag. Uieteindelijk waren we rond 12.45 uur in Sutherlin, Oregon!

Eerst registreren en je riderpakket ophalen. Daar zit dan je startnummer in en een t-shirt en een wielershirt. Uiteraard wilden de jongens van de highschool ook weer weten waar je vandaan komt toch zeker met zo'n moeilijke achternaam. Nou uit Holland dus. Wow dat is ver weg en helemaal om te fietsen? Dat is elke keer weer zo leuk om te horen en die verbaasde gezichten te zien.

Dan je bagage ophalen en vervolgens naar je tent. Ik werd geholpen door een meisje van 120 kg en ze stond erop dat zij mijn bagage mocht dragen. It is my job zei ze. Ok dan maar als je het perse wilt en daar gingen we dan. Het is overigens ook veel te warm om er zwaar (ge) wichtig over te doen. Dus sjouwen maar.

Ik heb startmummer 1692 en tent 131. De tent is naast die van Mike dus dat is dan wel weer makkelijk als we een keer samen willen fietsen.

Nou aangezien de fietsen er nog niet zijn eerst maar op zoek naar the Blogmobile. Die was nog al eens snel gevonden maar Dean was nog niet helemaal klaar want er waren problemen met zijn draadloze conectors. Maar ik kreeg van hem een speciale vip behandeling zei hij want jij hebt vorig jaar elke dag geblogt. Zodoende mocht ik in zijn camper, met een heerlijke airco, alvast een van de computers gebruiken. Best mooi om even een vip te zijn.

Ik vroeg aan hem of zijn vrouw Jenny from the bLog er niet bij was. Nee dus, maar hij vondt het wel een grappige woordspeling.

Nou ik typte mijn verhaal en net toen ik op bewaren drukte viel het netwerk even weg! Helaas opnieuw beginnen dan maar. Maar dat was nog niet eenvoudig.

Dean belde met Verizon en ik kwam er achter dat een helpdesk in the USA ongeveer hetzelfde werkt als in Nederland. 10 keer doorverbinden hetzelfde verhaal vertellen, steeds kwader worden en uiteindelijk ben je dan wellicht geholpen.

Aangezien het allemaal wat lang duurde ging ik eerst maar mijn fiets uitpakken want die was net gearriveerd. Het uitpakken en de banden oppompen ging soepeltjes. Bij het afgiftepunt voor de fietsdozen werd ik aangesproken door een Nederlander, Arnoud de Groot, die zag op mijn koffer "the Freak from Holland" staan en zei "jij moet Freek zijn". Ja dat klopt! Ja ik heb je blog gelezen nou dat is dan toch weer leuk vind ik!

Ik sprak even met hem waarna ik een paar proefrondjes op mijn fiets maakte. Daarna bracht ik deze naar mijn tent en ging ik terug naar Dean voor poging twee.

Dean liep net weg maar ga maar naar binnen zei hij! Dat is mooi gewoon vertrouwen in de mensheid! Ik liet me dat geen 2 keer zeggen want buiten in de zon is het maar liefst 42,3 graden, althans volgens mijn fietscomputer. dus hup de airco in.

Daar typte ik dit verslag, hierna is het straks eten, de bekende announcements met live muziek en dan morgen..... De start van deze 499 miles lange fietstocht. Ik ben er klaar voor en heb er zin in.

CU The Freak