Fietsdag 3 Happy Camp-lake Selmac 87km
Door: Freek Reijnen
Blijf op de hoogte en volg Freek
16 September 2009 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Gisterenavond na het internetten nog gaan eten en vervolgens even naar de tent om een lange broek aan te trekken.
Vanwege het feit dat we op een schoolterrein verblijven dient de etenstent en de beergarden ergens anders te staan want drank is absoluut verboden op schoolterrein. Helaas moeten we daardoor een heel eind lopen maar ja het is niet anders.
Bij mijn tent aangekomen hoorde ik een paar Nederlanders praten aangezien ik toch wel even behoefte had aan gewoon Hollands, sprak ik ze aan. Ik zei, ik hoor dat jullie zelfs uit Brabant komen en ik denk niet zo ver van mij thuis vandaan. Nou dat klopt dus Westerhoven.
Via een zakenrelatie in Portland had een van de vrienden (Henk, Peter, Piet en Gerard) gehoord van deze tocht. Toen ik zei dan moet een van jullie Neutkens zijn want dat heb ik op een lijst zien staan zei hij dan moet jij Freek zijn. Ik was enigszinds verbaasd maar ze vertelde bij het zoeken naar meer gegevens over deze tocht bij mijn dagboek van vorig jaar uitgekomen te zijn en dat hadden ze helemaal gelezen. Ze vonden dat het schon geschreven was.
We besloten om met zijn allen een pilsje te gaan drinken in de bar. Dat ging nog net want daarna was het bier echt gewoon op!!!!!Enfin dan maar gaan slapen en vervolgens om 5.30 uur weer op om te gaan wassen, eten etc. Om 7.00 uur vertrok ik voor, op papier, de zwaarste dag.
Direct vanuit Happy-Camp ging het omhoog en dit zou maar liefst 33km lang doorgaan. De klim was erg mooi door schitterende bossen met giga hoge bomen een veel verschillende vogels en een paar eekhoorns.
Ondanks dat ik geen klimmer ben ging de klim me verbazend goed af. Alleen het laatste stuk van 8% vond ik erg zwaar het bordje met "just 1.7 mile to the summit" hielp me enorm want ik dacht dat het nog verder zou zijn.
Net na de top, we zijn nu weer in Oregon, was een rustplaats met een geweldige band (echte Hilly Billy Mountain muziek) en een prachtige omgeving. Aangezien de klim toch wel wat van me gevraagd had bleef ik hier een half uurtje rusten en genieten. Uiteraard was er weer eten en drinken in overvloed.
Na dit festijn kwam de beloning van het klimmen namelijk bijna net zo lang afdalen over een prachtige weg. Ik ging naar beneden met snelheden tot 55km erg gaaf. Helaas was kort na de afdaling alweer de lunch maar wel op een prachtige locatie namelijk bij een wijngaard.
Hier bleef ik niet lang want ik had eigenlijk net gegeten. Na het dorpje Holland, helaas geen plaatsnaambordje, ging het wederom steil omhoog. Ik schat, en met mij de jongens van Westerhoven, dat er stukken van rond de 20% inzaten.
'S avonds werd deze klim trouwens officieel uitgeroepen tot de steilste klim ooit in Cycle Oregon. Ook deze klim ging me verbazend goed af uiteraard was ik blij om boven te zijn en zeker gezien de temperatuur het was inmiddels 33 graden.
Het laatste stuk naar Lake Selmac verliep goed en ik was om 12.45 uur op de plaats van bestemming. Aangezien de vrachtwagens met materiaal een andere route moesten nemen was nog lang niet alles klaar. Maar gelukkig werden er handdoeken verhuurd en nam ik alvast een heerlijke douche waarna ik wat rondkeek en een smoothie dronk op het terrein rond Lake Selmac.
Dat was maar goed ook want de tassen waren pas om 15.15 uur allemaal uit de vrachtwagen en de mijne echt als allerlaatste. Tip van de leider van het tassen team, 's morgens even melden en ik zorg ervoor dat je tas als laatste in de vrachtwagen gaat.
Ondertussen was ik op zoek gegaan naar een internet verbinding maar helaas er was slechts een mini computer en daar waren al een paar mensen op aan het wachten. Dus onverrichter zaken weer terug. Overigens is Lake Selmac exact 1 huis groot, een soort boswachtershuis met winkel en bar maar wel leuk.
Inmiddels was het alweer 18.00 uur en dus moest er weer gegeten worden. Hier kwam ik Mike uit Ohio tegen. Met hem heb ik een uur zitten praten over van alles en nog wat en het was erg gezellig.
Na het eten nog even naar de berichten voor de volgende dag en het optreden. Aan mijn tafel kwamen twee heren zitten die Paul en Jeff heten. Dat zijn 2 advocaten uit Portland. Ook hier ouwehoerde ik een tijd mee en werden er allerlei grappen over en weer gemaakt. Bijvoorbeeld: Are we Americans as bad as we look like to you, vroeg Paul. Mijn antwoord was, No you are even worse. Je begrijpt de setting denk ik. In ieder geval was het supergrappig allemaal.
De muziek van deze avond was ook super een soort ZZ-top band maar dan lokaal. Om 22.00 uur naar bed.
Tot morgen.
Vanwege het feit dat we op een schoolterrein verblijven dient de etenstent en de beergarden ergens anders te staan want drank is absoluut verboden op schoolterrein. Helaas moeten we daardoor een heel eind lopen maar ja het is niet anders.
Bij mijn tent aangekomen hoorde ik een paar Nederlanders praten aangezien ik toch wel even behoefte had aan gewoon Hollands, sprak ik ze aan. Ik zei, ik hoor dat jullie zelfs uit Brabant komen en ik denk niet zo ver van mij thuis vandaan. Nou dat klopt dus Westerhoven.
Via een zakenrelatie in Portland had een van de vrienden (Henk, Peter, Piet en Gerard) gehoord van deze tocht. Toen ik zei dan moet een van jullie Neutkens zijn want dat heb ik op een lijst zien staan zei hij dan moet jij Freek zijn. Ik was enigszinds verbaasd maar ze vertelde bij het zoeken naar meer gegevens over deze tocht bij mijn dagboek van vorig jaar uitgekomen te zijn en dat hadden ze helemaal gelezen. Ze vonden dat het schon geschreven was.
We besloten om met zijn allen een pilsje te gaan drinken in de bar. Dat ging nog net want daarna was het bier echt gewoon op!!!!!Enfin dan maar gaan slapen en vervolgens om 5.30 uur weer op om te gaan wassen, eten etc. Om 7.00 uur vertrok ik voor, op papier, de zwaarste dag.
Direct vanuit Happy-Camp ging het omhoog en dit zou maar liefst 33km lang doorgaan. De klim was erg mooi door schitterende bossen met giga hoge bomen een veel verschillende vogels en een paar eekhoorns.
Ondanks dat ik geen klimmer ben ging de klim me verbazend goed af. Alleen het laatste stuk van 8% vond ik erg zwaar het bordje met "just 1.7 mile to the summit" hielp me enorm want ik dacht dat het nog verder zou zijn.
Net na de top, we zijn nu weer in Oregon, was een rustplaats met een geweldige band (echte Hilly Billy Mountain muziek) en een prachtige omgeving. Aangezien de klim toch wel wat van me gevraagd had bleef ik hier een half uurtje rusten en genieten. Uiteraard was er weer eten en drinken in overvloed.
Na dit festijn kwam de beloning van het klimmen namelijk bijna net zo lang afdalen over een prachtige weg. Ik ging naar beneden met snelheden tot 55km erg gaaf. Helaas was kort na de afdaling alweer de lunch maar wel op een prachtige locatie namelijk bij een wijngaard.
Hier bleef ik niet lang want ik had eigenlijk net gegeten. Na het dorpje Holland, helaas geen plaatsnaambordje, ging het wederom steil omhoog. Ik schat, en met mij de jongens van Westerhoven, dat er stukken van rond de 20% inzaten.
'S avonds werd deze klim trouwens officieel uitgeroepen tot de steilste klim ooit in Cycle Oregon. Ook deze klim ging me verbazend goed af uiteraard was ik blij om boven te zijn en zeker gezien de temperatuur het was inmiddels 33 graden.
Het laatste stuk naar Lake Selmac verliep goed en ik was om 12.45 uur op de plaats van bestemming. Aangezien de vrachtwagens met materiaal een andere route moesten nemen was nog lang niet alles klaar. Maar gelukkig werden er handdoeken verhuurd en nam ik alvast een heerlijke douche waarna ik wat rondkeek en een smoothie dronk op het terrein rond Lake Selmac.
Dat was maar goed ook want de tassen waren pas om 15.15 uur allemaal uit de vrachtwagen en de mijne echt als allerlaatste. Tip van de leider van het tassen team, 's morgens even melden en ik zorg ervoor dat je tas als laatste in de vrachtwagen gaat.
Ondertussen was ik op zoek gegaan naar een internet verbinding maar helaas er was slechts een mini computer en daar waren al een paar mensen op aan het wachten. Dus onverrichter zaken weer terug. Overigens is Lake Selmac exact 1 huis groot, een soort boswachtershuis met winkel en bar maar wel leuk.
Inmiddels was het alweer 18.00 uur en dus moest er weer gegeten worden. Hier kwam ik Mike uit Ohio tegen. Met hem heb ik een uur zitten praten over van alles en nog wat en het was erg gezellig.
Na het eten nog even naar de berichten voor de volgende dag en het optreden. Aan mijn tafel kwamen twee heren zitten die Paul en Jeff heten. Dat zijn 2 advocaten uit Portland. Ook hier ouwehoerde ik een tijd mee en werden er allerlei grappen over en weer gemaakt. Bijvoorbeeld: Are we Americans as bad as we look like to you, vroeg Paul. Mijn antwoord was, No you are even worse. Je begrijpt de setting denk ik. In ieder geval was het supergrappig allemaal.
De muziek van deze avond was ook super een soort ZZ-top band maar dan lokaal. Om 22.00 uur naar bed.
Tot morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
